Al vijf jaar woont de 29-jarige Alexandra uit Polen in Nederland. Als ze na vijf jaar werken voor een minimumloon bij een auto-ongeluk haar arm breekt, laat haar werkgever haar keihard vallen. Ze verliest haar inkomen en zorgverzekering en heeft amper kunnen sparen door de hoge huurprijzen. Financieel zakt ze weg. Maar ondanks haar moeilijke positie, blijft ze positief.

Alexandra werkte vijf jaar lang voor het minimumloon in de kassen van het Westland. Eerst als verpakker van de bloemen die van de veiling kwamen, later in de productie. Hard werk en lange dagen, maar dat vindt Alexandra niet erg. Ze vindt het in Nederland fijn wonen en vindt de mensen vriendelijk.

Ze woont in Rotterdam met haar hond, in Oud-Mathenesse. Voor 850 euro per maand huurt ze daar een klein kamertje. Van het loon dat ze verdient gaat het grootste deel dus op aan huur. Haar huurbaas staat het echter niet toe dat Alexandra zich zou inschrijven.

Alexandra werkte steeds op dezelfde plek, maar wel voor maar liefst vier verschillende uitzendbureaus. Eigenlijk heeft ze na zoveel contractverlengingen recht op een vast contract, maar daar wilden de uitzendbureau’s niets van weten.

Door stomme pech, bij een auto-ongeluk, brak Alexandra haar arm. Ze werkt nu hard aan het herstel met fysiotherapie die na de operatie nodig was. Toen ze zich ziek meldde bij haar werkgever, zocht die snel een excuus om haar te ontslaan.

Met de handen in het haar klopte Alexandra aan bij de gemeente Rotterdam, waar ze wordt bijgestaan door de Stadsmariniers. Na haar ontslag is Alexandra niet meer verzekerd voor haar zorgkosten, dat werd namelijk door haar werkgever geregeld. Van het minimumloon dat ze verdiende kan ze de fysio en de huur natuurlijk nooit blijven betalen.

Op deze manier krijgt Alexandra, die altijd hard heeft gewerkt en bijgedragen, een opeenstapeling van zorgen voor de kiezen. Voor het zware werk verdient zij een beter loon, maar ook een arbeidscontract waar je zeker van kunt zijn.